Η κλεισιά

Η παράταξη των κυνηγών, σε αρμονικώς απέχοντα μεταξύ τους διαστήματα και κατά μήκος πάντα των όχτων της λίμνης, είχε αρχίσει να σχηματίζεται από τις πρώτες μεσημβρινές ώρες και είχε σχεδόν ολοκληρωθεί λίγο πριν από τη δύση του ηλίου. Εκατό μέτρα πιο πίσω είχαν παραταχθεί, επίσης, αρμονικά τα παντός είδους οχήματα, με τα οποία είχε συρρεύσει το αναρίθμητο πλήθος των κυνηγών και των θεατών από ολόκληρη σχεδόν την επικράτεια, όπως έδειχναν άλλωστε οι πινακίδες κυκλοφορίας των, ενώ στις όχθες της λίμνης βρίσκονταν αγκυροβολημένα εκατοντάδες μονόξυλα, οι γνωστές, στη γλώσσα των ιθαγενών, γαϊτες, με τα οποία θα έκλειναν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέσα στον ασφυκτικό κλοιό του θανάτου όλα τα πετούμενα της λίμνης, που ανύποπτα ακόμη πετούσαν δεξιά και αριστερά, αναζητώντας της τροφή τους στα γκριζοπράσινα νερά της.
Μερικοί, δεν ήταν βέβαια πολύ μεγάλος ο αριθμός τους, οι πιο ανυπόμονοι ίσως, είχαν μπει κιόλας μέσα στη λίμνη και κρύβονταν στις φυσικές, σαν φωλιές,κρυψώνες που σχημάτιζε με τα κενά της η πλούσια, λόγω του υγρού στοιχείου, βλάστηση. ΄Ολοι περίμεναν με έκδηλη ανυπομονησία να δοθεί το σύνθημα της έναρξης του αγώνα των κυνηγών κατά των φυσικών εχθρών τους, των ανυπεράσπιστων πτηνών, ενώ μια άλλη ομάδα ενόπλων, μέσα σε βενζινακάτους, με σβησμένες βέβαια τις μηχανές, είχαν κλείσει την έξοδο προς την θάλασσα, ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα διαφυγής για κανένα πετούμενο, η τύχη των οποίων, όπως φαίνεται και από την λεπτομερή αυτή περιγραφή, ήταν απόλυτα καθορισμένη.
Οι εκατοντάδες των ανδρών και οι ελάχιστες των γυναικών, που συμμετείχαν ενεργά στο κλείσιμο και την θανατική εκτέλεση των πτηνών, είχαν αρματωθεί με διπλή σειρά φυσιγγίων που σταύρωναν στο στήθος τους, όπως και στο στήθος του λήσταρχου Γιαγκούλα στο παρελθόν, με παντός είδους επαναληπτικές ή μη, διπλόκανες ή μονόκανες καραμπίνες, μερικοί και με όπλα πεπαλαιωμένα, που έκαναν όμως ακόμα καλά τη δουλειά τους, με μαχαίρια, φακούς, φανούς θυέλης, κυνηγετικές τσάντες για να βάζουν μέσα τα θηράματα και με ό,τι άλλο κρίνεται αναγκαίο για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Πίσω τους ακριβώς, σε αρκετά μεγάλη απόσταση για λόγους ασφαλείας, βρισκόταν συγκεντρωμένο το πλήθος, που είχε συρρεύσει εκεί, αφ’ ενός μεν για να θαυμάσει το μοναδικό στο είδος του γεγονός, το οποίο, όπως αποφασίστηκε από τα τοπικά δημοτικά συμβούλια, θα επαναλαμβανόταν στο εξής κάθε χρόνο την εποχή ακριβώς που τα πουλιά απασχολούνται με την εκπλήρωση των γενετήσιων πόθων τους ώστε να μη μπορούν να αντιδρούν με ετοιμότητα και να γίνονται έτσι εύκολος στόχος στα βόλια των κυνηγών και αφ’ ετέρου για να μελετήσουν μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι κεφαλαιούχοι τη δυνατότητα της αξιοποίησης του γεγονότος και της περιοχής ώστε, με τις ανάλογες επενδύσεις και βελτιώσεις του τοπίου, να γίνει πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών και τουριστριών για το καλό πάντα του συνόλου. Ο μόνος κίνδυνος που διέβλεπαν, κυρίως κάποια καθυστερημένα μυαλά, ήταν ο φόβος μήπως με τον ερχομό τόσων τουριστών και, κυρίως, τόσων γυμνόστηθων, ως το συνηθίζουν, τουριστριών, αμβλυνθούν τα χρηστά ήθη των νέων της περιοχής και τότε αλίμονο στην κοινωνία και το μέλλον της.
Ας σημειωθεί ότι παράλληλα ένας πολύ μεγάλος αριθμός φωτογράφων, φωτορεπόρτερ και οπερατέρ περίμεναν με τις μηχανές οπλισμένες στα χέρια σε ειδική εξέδρα για να έχουν καλύτερη ορατότητα και ν’ απαθανατίσουν έτσι το μεγάλο γεγονός ενώ δίπλα τους ακριβώς, σε ειδικά διαμορφωμένο κιόσκι, οι επίσημοι με τους φίλους και τους συγγενείς τους περίμεναν το σύνθημα γεμάτοι από χαρά, συγκίνηση και ανυπομονησία.

--------------------

Το σύνθημα το έδωσε τελικά, αφού προηγουμένως διαβάστηκε αγιασμός και ευλογήθηκαν τα όπλα των κυνηγών από ανώτατο εκπρόσωπο της εκκλησίας, ο πρώτος στην ιστορία της χώρας Υπουργός Περιβάλλοντος με πιστόλι σαν αυτό που χρησιμοποιούν στις εκκινήσεις των αγώνων δρόμου οι αφέτες στις μεγάλες ή μικρές αθλητικές διοργανώσεις.
Το τι επακολούθησε, πιστεύω, καμία ανθρώπινη γραφίδα δεν θα μπορέσει να το περιγράψει ποτέ με απόλυτη ακρίβεια και πλήρη παραστατικότητα.. Χιλιάδες επί χιλιάδων οι λάμψεις έκαναν τη νύχτα ημέρα ενώ οι συνεχείς ήχοι των εκπυρσοκροτήσεων ξεκούφαιναν, σαν τεχνητοί κεραυνοί, το αλλοπαρμένο πλήθος που δεν έλεγε ν’ απομακρυνθεί παρά τα πιθανά προβλήματα ακοής που ενδεχομένως να παρουσιάζονταν στο μέλλον.
Σε μιάμιση με δύο ώρες περίπου το πανηγύρι είχε τελειώσει. Χιλιάδες επί χιλιάδων τα άψυχα κουφάρια των σκοτωμένων πτηνών δημιούργησαν στο τέλος μια πυραμίδα τόσο μεγάλη σε ύψος και σε όγκο που μπροστά της θα ωχριούσε ακόμα κι εκείνη η τεράστια πυραμίδα που κατασκεύασε ο μεγάλος ήρωας της εθνεγερσίας των Ελλήνων Γεώργιος Καραϊσκάκης, σωριάζοντας με επιδεξιότητα καλλιτεχνική, το ένα πάνω στο άλλο, δυόμισι περίπου χιλιάδες κεφάλια Τουρκαλβανών μετά την επιτυχή για τους ΄Ελληνες έκβαση της μάχης της Αράχοβας.
Και τι δεν αποτέλεσε την πυραμίδα εκείνη του τροπαίου των κυνηγών: χαμοκέλες, νυχτοκόρακες, άλλα είδη υπερήφανων πλην άτυχων ερωδιών, σουσουράδες, αγριόπαπιες, νύσσες, νερόκοτες, αγριόχηνες, μπάλιζες, βουταλίθρες και άλλα είδη υδρόβιων πτηνών, των οποίων τα ονόματα μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, ακόμα και μικροσκοπικοί σπουργίτες που θέλησαν να κουρνιάσουν για ασφάλεια στους πυκνούς καλαμιώνες της λίμνης ή μικρά ωδικά πτηνά που η κακή τους μοίρα τα έφερε εκεί αυτή την ώρα του θανάτου τους. Ψυχή ζώσα δεν πετούσε πια πάνω από τα υφάλμυρα νερά της λίμνης, ενώ κάποια άλλα πουλιά, σκοτωμένα κι αυτά, που δεν κατέστη όμως δυνατόν να περιμαζευτούν, επέπλεαν πάνω στα ακίνητα νερά της ή μπερδεύονταν μέσα στην πυκνή της βλάστηση.
΄Υστερα από ένα τέτοιο μακελειό έγινε πλέον αντιληπτό και από τους πιο αισιόδοξους ακόμη ότι διαγραφόταν ήδη ένας τεράστιος οικολογικός κίνδυνος για το μέλλον της περιοχής, γεγονός που δεν είχαν προβλέψει οι μεγαλοσχήμονες που είχαν την ιδέα αλλά και τη διοργάνωση της κλεισιάς. Η διατάραξη της ισορροπίας του περιβάλλοντος ήταν αναντίρρητο πλέον γεγονός. ΄Ετσι, ο παρακείμενος υπουργός του Περιβάλλοντος κατάλαβε αμέσως τι έπρεπε να κάνει εκείνη τη στιγμή και πήρε τη μόνη απόφαση που ταίριαζε στην περίσταση εκείνη: διέταξε τους ακολούθους του και την φρουρά του να πάρουν από τον σωρό ένα πουλί από κάθε είδος και να τα δώσουν όλα μαζί σε ειδικούς τεχνίτες για να τα βαλσαμώσουν και να τοποθετηθούν εν καιρώ στο λαμπρό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, που λογάριαζε να ιδρύσει μελλοντικά στον τόπο εκείνο για να θυμίζει στους μεταγενέστερους αλλά και στους επισκέπτες και τους περιηγητές την πλούσια πανίδα του παρελθόντος, αν δυσπιστούσαν φυσικά στις γλαφυρές διηγήσεις των γεροντοτέρων. Επίσης, σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, καθιερώθηκε σύντομα από τον Υπουργό Πολιτισμού και Δημοσίων Θεαμάτων ειδική γιορτή κατά τη διάρκεια της οποίας, δια μιμικών κυρίως παραστάσεων και άλλων συναφών δρωμένων, θα παριστανόταν μια φορά τον χρόνο η κλεισιά, αφού θα ήταν αδύνατη η πραγματοποίηση μιας αληθινής μετά την ολοσχερή εξαφάνιση όλων των ειδών. Αποφάσεις, ομολογουμένως, σημαντικές, αντάξιες καθ’ όλα του λαμπρού ονόματος δύο τέτοιων υπουργών!
----------------------------

Μετά τους επιτόπιους πανηγυρισμούς έγινε η αποχώρηση με όλη την αρμόζουσα μεγαλοπρέπεια. Μπροστά ο Υπουργός με την ακολουθία του και τους τοπικούς του παρατρεχάμενους ανεβασμένος πάνω στην καρότσα μιας ολοκαίνουργιας νταλίκας γιατί, λόγω του λασπώδους χαρακτήρα του εδάφους δεν μπορούσε να κινηθεί εκεί το υπουργικό αυτοκίνητο, πίσω του ακριβώς η πυραμίδα των θυμάτων σε ειδικά διασκευασμένο για την περίσταση όχημα, πιο πίσω οι κυνηγοί με τις οικογένειές τους και τους φίλους και οπαδούς τους και τελευταίο το πλήθος επευφημώντας και ζητωκραυγάζοντας τους ήρωες κυνηγούς ενώ, σε ολόκληρη τη διαδρομή, οι φωτογράφοι, οι φωτορεπόρτερ και οι οπερατέρ απαθανάτιζαν συνεχώς την πομπή και τα μεγαλεία της ημέρας. Τέτοιος θρίαμβος, κατά τις μαρτυρίες των γεροντοτέρων, είχε να συμβεί από τότε που ο στρατηγός Βελισάριος του Βυζαντίου είχε επιστρέψει, νικητής και τροπαιούχος, από την εκστρατεία του εναντίον των Βανδάλων που στην εποχή του είχαν κατακλύσει τη Βόρεια Αφρική.

-----------------------------

Την επομένη, την ώρα που η τηλεόραση έδειχνε σε μαγνητοσκόπηση τις σκηνές του θριάμβου αλλά συγχρόνως και του μεγάλου θανατικού που χτύπησε τον φτερωτό πληθυσμό της περιοχής και την ανάλογη με των αρχαίων Ολυμπιονικών υποδοχή των κυνηγών στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, «μπαμπά», μου λέει ο τετράχρονος γιος μου που έβλεπε την εκπομπή, «να μου πάρεις και μένα ένα τουφέκι, για να σκοτώνω κυνηγούς». «΄Όχι κυνηγούς, παιδί μου», του αποκρίθηκα, χωρίς να το πολυσκεφτώ, «όχι κυνηγούς, κάποιους άλλους πιο ψηλά πρέπει να βάλεις στο στόχαστρο του όπλου σου»!
Ανδρέας Φουσκαρίνης